30 jaar getrouwd

Dinsdag 19 april- 2022

Vrijdag 15 april was het dertig jaar geleden dat we getrouwd zijn. 30 JAAR!!! Waar blijft de tijd? Als je toch terug kijkt dan lijkt het nog zo kort geleden. Rien was 22 en ik pas 19. Als je er over na denkt was dat best jong om te trouwen. Maar ik was 14 toen we verkering kregen, wat mijn moeder veel te jong vond. Toen vond ik dat natuurlijk onzin maar nu we zelf een dochter van bijna 14 hebben kan ik het wel begrijpen. Een snotneus nog. Maar het was toch echte liefde, dat zie je maar weer?. Omdat het afgelopen vrijdag Goede Vrijdag was, hebben we er die dag niets aan gedaan. s’Morgens was er bij ons kerk en dan was er ook gelijk een doopdienst. De kinderen van onze schilder werden gedoopt, daar wilde we graag naar toe. Altijd bijzonder als er kinderen gedoopt worden, daar sta je eigenlijk te weinig bij stil. s’Middags kwamen pa en moe gezellig een bakje koffie drinken en een bos bloemen brengen. Kreeg van manlief een prachtige bos rozen. 30 rode en 1 witte?. Zo mooi!! Zei tegen onze zonen dat ik hoopte dat hun later ook zo romantisch voor hun vrouwen zouden zijn. Twee reageerde al met: ik kijk wel uit. Wat een lomperiken, hebben ze niet van hun vader hoor?. Nee, ook niet van moeders!! We zullen bij gezondheid zien tegen die tijd wat erover is van die stoere praatjes.

Mirjam had ook een cadeau verzonnen waarbij ze een meneer uit het dorp nodig had die in hout graveert. Ze is onderhand vaste klant bij hem?. Ik geloof dat hij er zelf ook wel plezier in heeft om aan haar wensen te voldoen.

Morgen hopen we het jubileum overdag met het hele gezin te vieren en s’avonds met de familie erbij hier eten in de theeschenkerij. Gezellig weer een keer met z’n allen! Heb er echt zin in.

Vrijdagmiddag om 4 uur moest ik bij de cardioloog in het ziekenhuis zijn. M’n rikketik slaat de laatste tijd nogal eens op hol en heb heel vaak een nare druk op m’n borst. Advies van de dokter: rustiger aan doen( heeft hij misschien wel een punt), kilootje of 8 afvallen en vooral je lichaam in acht nemen. Maar om toch maar van alles uit te sluiten moest ik naar de cardioloog. Na een hartfilmpje gemaakt te hebben en een fiets-test te hebben gedaan vond de cardioloog het er wel aardig uitzien. Nu moet er nog een scan van het hart gemaakt worden binnen 4 weken. 1 scan in rust en 1 scan bij inspanning. Dit om te kijken of er genoeg zuurstof naar het hart wordt gevoerd. Weet eigenlijk zelf niet wat ik er van denken moet. Als je de klachten leest die een vrouw in de overgang kan krijgen, dan staat daar ook de hartkloppingen bij en een benauwd gevoel op de borst. Dan maak je je eigen misschien voor niets bang. We wachten maar af hoe het loopt en ondertussen bedenken wat voor bezigheden ik ga schrappen om het minder druk te krijgen. Maar wat is het moeilijk om keuzes te maken, vooral als je alles leuk vindt.

Het was voor de rest wel weer een vol weekje. De verjaardag van onze oudste zoon, die is 26 geworden. Daar gingen we dinsdagavond heen voor een bak koffie en konden we gelijk de tamme gans zien. Die had z’n vrouw eenzaam en alleen in het weiland gevonden toen hij nog maar een paar weken oud was. Inmiddels is hij hard gegroeid en blijft hij als een trouwe hond achter haar aan rennen. Het is echt een koddig gezicht.

Dinsdagmorgen, woensdagmorgen en donderdag de hele dag had ik cursisten. Een daarvan kwam gelijk een midweek op vakantie en ging met een nieuw spinnenwiel en kaardemolen en vooral heel veel enthousiasme naar huis. Toen ze de spinlessen achter de rug had, verfden we een lading merinowol. Die hoeft zich voorlopig niet te vervelen thuis. Ik adviseer wel altijd om de mooie merinowol te laten liggen totdat je het spinnen onder de knie hebt en eerst goed oefent met ruwe schapenwol. Omdat merino een stuk moeilijker spint doordat het zo zacht is, het sneller afbreekt als je het niet stevig vasthoudt en zo gauw in de twist schiet als je nog geen ervaring met spinnen hebt. Als je als eerste merinowol in handen kreeg tijdens de eerste spinles dan denk ik dat er veel af zouden haken.

Je vraagt je eigen misschien af waarom er een glas water in het midden van de wol staat. Dat is de stop van m’n gootsteenbak. Die heeft alleen maar een rooster met gaatjes en kan ik dus niet afsluiten. Daarom leg ik er het rubberen lapje van tupperware (om deksels open te draaien)op en zet er een glas water op zodat hij niet wegdrijft en zo kan ik de bak vol met water laten lopen zonder dat hij leegloopt. Heerlijk hé, al die kleurtjes. Dat wordt weer uurtjes achter het wiel snorren en dan is het de bedoeling dat er een sjaal van geweven wordt op een hevelriet getouw. De eerste heb ik vorige week uit geprobeerd. Op een hevelriet kun je wat grovere sjaals maken. Het riet is er in verschillende maten voor hele dikke of dunne wol. Ik vind het resultaat wat losser en speelser, daar hou ik wel van.

Vorige week kreeg ik een telefoontje of ik op Goede Vrijdag in de ochtend een workshop bloem vilten kon regelen voor drie vrouwen. Dat ging nu niet omdat wij kerk hadden. Maar een andere datum kon de mevrouw niet want het was een cadeautje voor een kleinkind/nichtje uit Canada en die zou deze week weer teruggaan. Dan bleef alleen de zaterdag over en dan geef ik normaal gesproken geen workshops. Maar dit was natuurlijk een uitzondering dus zouden we het zaterdagmorgen doen. Maar toen overleed in die week een oom van me en was de begrafenis op zaterdagmorgen. Daar wilde ik wel graag naar toe, dus hebben we de workshop verzet naar de zaterdagmiddag. Was om half 1 weer terug van de begrafenis en konden we nog even rustig eten voor dat de dames er waren. We begonnen om kwart over 2 en waren tegen 6 uur klaar. Werd een gezellige middag en de bloemen zijn ook erg leuk geworden. Weer een paar tevreden mensen.

Gisteren op tweede paasdag zijn we eerst met z’n allen buiten aan de gang gegaan. Rien haalde voor mij de munt uit de tuin die ongelooflijk was gaan woekeren. Wist werkelijk niet meer hoe ik dat eruit moest krijgen. Voor een paar weken terug had ik alles eruit getrokken met heel veel wortels erbij maar het blijft groeien. Nu heeft hij met de greep het ‘hele’ wortelstelsel eruit getrokken en nu maar hopen dat het wegblijft. Maar elk worteltje wat is blijven zitten groeit weer gezellig door. Blijven plukken waarschijnlijk. Met de jongste kinderen pakte we het terras aan . Allemaal een pieperschilmesje of verfkrabber in de hand en onkruid weghalen tussen de stenen, vervelend klusje. Na een uur waren we klaar, Althans, we vonden dat we klaar waren. Er zit nog wel onkruid tussen maar dat spuiten we wel dood. Voelde m’n knieën best. Zo blijf je de hele zomer aan het vechten tegen dat onkruid tussen de bestrating. Want ook als het doodgespoten wordt staat er na een paar weken weer onkruid tussen de bestrating. Een gebed zonder einde! Een paar weken terug was ik bij de vakantiehuisjes de terrassen aan het schoon schrobben toen de overbuurman aan kwam lopen om wat te vragen. Natuurlijk was de eerste opmerking wat een mooi weer het toch wel niet was. Ik zei tegen hem dat je dan ook weer stress krijgt omdat je dan alles buitenom weer keurig netjes wil hebben en er buiten in de tuin en rondom huis nog zoveel werk ligt wat om aandacht schreeuwt. Zijn antwoordt daarop was: wat maakt dat uit, je hebt tot de kerst de tijd?. Heerlijk zo’n antwoordt, daar heb je tenminste wat aan. Wat maakt het ook eigenlijk uit als er onkruid staat, er zijn toch wel belangrijkere dingen om je eigen druk over te maken in het leven.

Het tuinset werd uit de schuur gehaald en Hidde heeft het met de hogedruk schoongespoten. Kon het lekker drogen in het zonnetje.

Daarna zouden we gaan midgetgolfen. De helft van de kinderen was naar vrienden/vriendinnen en zo waren we maar met z’n vijven. Het was echt druk bij de golfbaan en de meest hadden geen zin om een tijd in de rij te moeten staan. Daarom zijn we eerst een paar honderd meter verderop bij de panoramahoeve wat gaan eten en drinken. Poffertjes/ patat/pannenkoeken en ijs.

Daarna weer teruggereden en toen viel de drukte mee. Nog een leuke bijkomstigheid was dat m’n broer en z’n gezin er ook waren. Toen we thuiskwamen nog een klein stapeltje pannenkoeken gebakken voor degene die nog honger hadden. Was zo klaar met 20 pannenkoeken, meestal sta ik wel een uur te bakken voor de hele koppel.

En nu ga ik maar weer een paar wassen op hangen. Dat is geen probleem meer want ik heb gelukkig weer waslijnen gekregen. Toen de tuin op z’n kop ging moesten m’n waslijnen ook weg, daar was geen plek meer voor in de tuin. Toen kocht ik een droogmolen, maar dat vond ik echt een drama. Als hij helemaal vol hing was het middelste wasgoed vaak nog niet helemaal droog omdat het met een molen niet lekker door kan waaien. Dat was 1 probleem. Probleem 2 was dat hij in het gras vaak in de wegstond voor de mannen die met de karren thuiskwamen en dan de droogmolen weer ergens neer gooide om er door te kunnen. En gooide ze hem niet eruit dan reden ze er wel weer tegenaan zodat hij ook goed scheef stond. Geen succes dus. Tegen Rien gezegd dat ik echt weer waslijnen wilde, kon me niet schelen waar ze kwamen te staan al was het voor de voordeur, als ik maar weer lijnen had. Toen heeft hij Willem gebeld of hij waslijnpalen kon maken voor me. En Willem kan alles, als je iets nodig hebt dan ga je gewoon naar Willem(servicebedrijf v Roekel). Daar wordt nog niet eens over nagedacht. Als iemand zich hier mocht afvragen waar hij iets moet halen dan is het antwoord altijd steevast: vraag eerst maar aan Willem?. En die arme man heeft het al zo razend druk. Maar we zijn wel erg blij met zo’n bedrijf in het dorp.