Blog uit de ijskast

Dinsdag 20 december -2022

Zo, de blog halen we weer uit de ijskast! Heb er weer zin in. De lijst die ik meende af te werken is echt niet zo ver gekomen als ik gedacht had. Wat weer duidelijk maakt dat er nooit een einde aan het werk komt, ook al denk je dat als je lijst afgewerkt is je dan rust krijgt. Vergeet het maar, alle uren worden vanzelf wel weer opgevuld met andere bezigheden en verplichtingen. Echt rust zullen we hier op deze aardbodem nooit vinden. Wat ik heb geleerd van m’n korte pauze? Om vooral niet te kijken naar het werk wat voor je ligt, maar achterom te kijken naar het werk wat je al gedaan hebt. Dat maakt het een stuk lichter. Dat moeten we maar voor ogen houden als we er weer eens niet doorheen zien. Dan houden we de tegeltjeswijsheid van m’n maar moeder voor ogen: WAT JE AANPAKT VAL MEE, WAT JE UITSTELT WEEGT ZWAAR.

Waar ik ook altijd weer moed van krijg is het lezen van het boek: Wijsheid voor de vrouw. Heb het jaren geleden ook wel eens geblogd. Hierin wordt uitgelegd de vrouw uit Spreuken 31. Het is echt een ontzettend mooi boek, en een leidraad in je leven en huwelijk. Ook als je niet getrouwd bent liggen er zulke wijzen lessen in. Hier zomaar een stukje uit het boek over de besteding van je tijd.

Er is een ding waar ik niets van begrijp. Ik wilde het blogje van de ” de blog in de ijskast” nog eens teruglezen en dan zie ik dus wel de titel verschijnen maar met een heel ander verhaal erbij. Een verhaal wat ik al 2 maanden terug hebt getikt. Snap er echt niets van, terwijl ik toch heel zeker weet dat hij er opstond. Ook gezien de reacties die ik kreeg op m’n tijdelijke pauze maakt dat duidelijk. Zo heb ik met regelmaat dat er zo maar iets veranderd op de website waar ik helemaal niets mee kan. Foto’s die gepost zijn en dan zomaar weg zijn. Echt vreemd. En ik ben ook nog zo onhandig met de computer dat ik niet weet hoe ik dat op moet lossen. Maar dat het blogje zomaar verdwenen is vind ik echt heel vreemd.

Veel bijzondere dingen zijn er niet gebeurd de laatste weken. We zijn op zaterdag 10 december met de twee jongste naar de landlevendagen in het Open luchtmuseum in Arnhem geweest. Had me eigen er echt al weken op verheugd, want als ik ergens graag ben is het wel in het openluchtmuseum. Daar voel ik me eigen helemaal thuis. Heb het wel eens vaker gezegd hé: ik ben honderd jaar te laat geboren????. Maar wat viel het dit keer enorm tegen. We vertrokken om half elf. Het is hier vandaan een klein half uurtje rijden. Het was niet druk op de weg, maar toen we nog anderhalve kilometer van het museum verwijderd waren stond er een file daar naar toe. Dat kosten een half uur extra. Dat is op zich geen probleem, dat kon je verwachten. Maar dat we bij de ingang nog een keer een half uur in de rij moesten staan was al minder leuk. Maar ook daar was over heen te komen . Bij binnenkomst eerst lekker even opgewarmd in de hal want het was echt vies koud. De kinderen gingen gelijk schaatsen, daar hadden ze wel plezier in. Rien ging ondertussen voor iedereen warme chocolademelk halen en stond daarvoor ook een half uur in de rij te kleumen. Daarna gingen we de route door het museum lopen maar overal erg druk. Na een kwartier zei ik tegen Rien dat ik er werkelijk niks aan vond, raar om die woorden uit m’n eigen mond te horen want dat is me daar nog nooit overkomen. Kreeg van allemaal bijval en zo stonden we met anderhalf uur weer buiten het museum. Jammer van het geld en de dag maar Rien stelde voor om op de terugweg bij juffrouw Tok te gaan eten, dat maakte weer een hoop goed. Was heerlijk warm daar binnen en het eten was goed. Nou, wat wil je dan nog meer.

En ik heb nog een heel mooi cadeau gekregen van een onbekende man. Toen ik in augustus op de vlegeldag in Bennekom vlas zat te spinnen kwam er een meneer naar me toe die zei dat hij nog een bijzonder spinnewiel had staan en dat ik die voor niks mocht hebben. Hij zou hem wel een keer langsbrengen. Maar dat was ik al lang weer vergeten en toen stuurde hij twee weken terug een mail dat hij hem wou komen brengen. Nou, het is echt een bijzonder wiel. Het komt uit Tsjechoslowakije, daar heeft hij het meegenomen maar nooit iets mee gedaan. Het is een wiel waarmee je in een hoek van 90 graden moet spinnen. Dus het wiel staat aan de rechterkant van je lichaam. Zo grappig. Alleen door z’n doorleefde uitstraling is hij al geweldig. En hij spint ook nog ondanks z’n leeftijd. Ben blij met zo’n apart exemplaar!

En moet je kijken wat een superschattige klosjes erbij zitten. Alleen daarop wordt je toch al verliefd????!

Vorige week mocht ik bij iemand een paar oude Staphorster kraplappen ophalen . Ze waren de zolder aan het opruimen en er gingen heel veel lappen, kant en wol en noem maar op naar mensen die er nog wat mee kunnen. Maar de kraplappen mocht ik hebben. Moest wel even zelf de dozen na kijken waar ze inzaten want dat wisten ze niet meer. Nou, dat heb ik geweten, wat wordt je daar hebberig van. Schaam me eigen best wel een beetje maar ik kwam met 4 volle dozen terug, terwijl de kraplappen in één tas paste ????. Sorry, wordt zo gelukkig van al dat kant, wol en lapjes. Een creatief mens zal begrip kunnen opbrengen voor m’n “hebzucht” op dat gebied.

Nu moet ik alles nog uitzoeken en sorteren maar dat hoop ik de komende 2 weken in de vakantie te doen.

En verder hebben we een paar feestjes in het zaaltje mogen verzorgen, nu is het tot nieuwjaar rustig. Ben ik blij mee hoor, even geen verplichtingen. Voor de tweede kerstdag en 2 januari heb ik aardig wat telefoontjes gehad voor het afhuren. Maar juist op die dagen maken we er met de familie zelf gebruik van. Hoe makkelijk is dat!

Van de extra klussen van het lijstje zijn alleen een paar keukenlades en kastjes gedaan. Niet echt veel, maar we hebben net besloten dat we zouden kijken naar wat we gedaan hadden en niet wat er nog moet!!!! Tjonge, wat voelt zo’n beslissing goed????. Eerst de ergste la aangepakt.

Met een enorme hoeveelheid muntjes van de kaasboer die ik in moet leveren, maar nooit doe.

Of de zegels van het stoepje: 21 volle kaarten en nog een zak losse zegels

En de ouwe gedeukte drop-pot kreeg een wasbeurt. Ding ziet er niet meer uit en ik vraag me werkelijk af waarom er zoveel deuken in zitten. Maar goed, hij doet al jaren dienst als drop-pot dus hij mag blijven in z’n gedeukte staat.

De la met bakjes, ook zo’n la die maar 2 dagen netjes blijft

En het kastje onder de gootsteenbak. Wordt je toch blij van als het weer netjes is.

Dinsdagavond was ik uitgenodigd door een vriendin om mee te gaan naar het kerstconcert van Terdege in de Cunerakerk. En nu hebben wij het geluk dat we maar 10 minuten van die kerk afwonen. We stonden al lekker vroeg voor de kerkdeur zodat we vooraan konden zitten. O, wat was het mooi. Heb echt genoten. Het Urker Mans formatie was aanwezig. En een hele muzikale familie die Viool, Cello en Pianospel lieten horen. Ook dat was schitterend, zo knap! En ik heb echt zitten genieten van de dirigent Martin Mans. Die man geeft z’n eigen voor 200% tijdens het dirigeren. Prachtig om naar te kijken. En het klonk zo mooi in die oude hoge kerk, een goede akoestiek. Was een heerlijke avond!

Woensdagavond zaten we gezellig met de complete koppel aan tafel. Het is m’n vaste kleinkindoppasdag. Dus zoon en schoondochter aten mee uit hun werk. Andere schoondochter schoof ook aan. Vriendin van Maureen kwam nachtje logeren en at ook mee. Leen zou eerst niet komen eten maar toen hij hoorde dat het spruitjesschotel was, gooide hij toch maar z’n planning om. 13 man in het totaal. Dat werd voor mij dus een hele berg piepers schillen en in blokjes snijden. En dan nog een lading kleine spruitjes schoonmaken. Maureen draaide met haar vriendin de balletjes gehakt ter grootte van soepballen. Maar wat was het lekker, er was niet zo heel veel meer over. Het werk wat ik er van tevoren aan had was dik 2 uur. Toen ik dat tegen Leen zei, was zijn antwoord dat degene die zou zeuren over het eten, hij wel even onder tafel zou slaan. Goed idee, mijn zegen had tie! Maar ik heb niemand gehoor hoor.